Eind maart 2020. Ik belde de ouders van de kinderen die ik coachte, benieuwd naar hoe het met hen en hun kind ging nu de scholen dicht waren en iedereen thuis zat. Opvallend vaak kreeg ik terug dat het goed ging. Zoon of dochter was ontspannen, boze buien en stress leken weg, problemen leken verdwenen. Ondanks dat ze hun vriendjes misten en moesten wennen aan de online lessen.
Hamster in een rad
We hadden het over de hectiek waar kinderen in opgroeien. Hun middagen en weekenden gevuld met sport én muziek én kinderfeestjes. En de andere dagen naar de BSO, de kindercoach of logopedist. Papa’s en mama’s hollen van hot naar her. Het eten moet precies op tijd op tafel voor de volgende training of les. We lijken hamstertjes in een rad dat maar blíjft draaien. Met een beetje geluk blijft er nog een middag over. Is het vreemd dat kinderen stress krijgen? Dat ze boos worden of overprikkeld zijn?
Minder is meer
En toen kwam er die lockdown. Ons hamsterrad stond abrupt stil en bang en verdwaasd keken we om ons heen. Maar de verplichte stilstand bleek ons dus ook rust te brengen, ondanks alle zorgen. We konden bijtanken. Zijn in plaats van doen. We kregen ruimte voor elkaar als gezin. Voor gezamenlijke ommetjes na het avondeten. Voor momenten van broodnodige verveling. En veel ouders realiseerden zich: de situatie van vóór de lockdown wil ik niet meer. We maken elkaar gek in onze wens naar nóg meer, nóg beter. Wanneer is het goed genoeg? We zijn zo hard bezig om te zorgen dat ons kind gelukkig wordt en alle kansen krijgt, dat we vergeten dat we daarmee ongemerkt en onbedoeld ongelooflijk veel druk op hem of haar leggen. Minder is meer, dat ontdekten veel ouders.
Lummeltijd
Lummeltijd is fijn. Nodig ook. Even niet bezig gehouden worden en aan moeten staan. Kinderen zijn het niet meer gewend, wíj zijn het niet meer gewend: er is altijd wel een scherm voorhanden dat ons vermaakt. En toch zijn lege uren belangrijk. Uit verveling ontstaan vaak de mooiste creaties en ideeën. Lekker naar buiten, een beetje aanrommelen, vriendjes opzoeken. Niet gepland, maar spontaan.
Kind en hond: een parallel
In mijn werk zet ik de honden geregeld in tijdens het coachen. Ik zie veel overeenkomsten tussen kind en hond als het gaat om opvoeden en opgroeien, maar ook als het gaat om leerbaarheid en het belang van rust. Net als een hond komt een kind pas tot leren als hij lekker in zijn vel zit en uitgerust is. Net als een kind raakt een hond overprikkeld en gestrest als er te veel activiteiten gepland worden en te weinig ruimte is voor ontspanning.
In balans
Mei 2021. Het stormt en regent, het koudste meiweekend sinds jaren. Met een vriendin en onze honden lopen we in de natuur. Mijn grijze senior en haar pup maken kennis en zetten de onderlinge lijnen uit, de andere honden hebben elkaar al vaker ontmoet. Ik zie korte momenten van spel, maar ik zie vooral rust en harmonie. Elk op hun eigen manier doen de honden hun ding. Ze gaan op onderzoek uit in het hoge gras, ze snuffelen uitgebreid, ze rennen af en toe een stukje of gaan het water in. Niks hoeft, alles kan. Vier honden in balans, met zichzelf en met elkaar. En opnieuw ervaar ik de parallel, zie ik hoeveel we hier als mens van kunnen leren. Hoe fijn het is om te zijn in plaats van altijd maar aan te staan.
Wat heeft jouw kind écht nodig?
Langzaam aan komen we uit de huidige lockdown en mag er weer wat meer. Juist nu wil ik je uitnodigen om stil te staan bij de vraag: wat wil ík? En wat heeft mijn kind nodig om uit te groeien tot die sociale en zelfstandige volwassene die met vertrouwen de wereld intrekt? Is dat een overvloed aan clubjes en activiteiten? Of mag er ruimte blijven voor het gezamenlijke ommetje ’s avonds? Het hamsterrad begint weer langzaam te draaien. Het is aan jou of je er opnieuw op de automatische piloot instapt of dat je andere, bewuste keuzes maakt die misschien afwijken van de geldende norm. Ik wens je veel keuzeplezier!