‘We hebben een pup voor jullie!’ Het is juli 2010 als we dit telefoontje krijgen. Spannend, onze eerste hond! Een paar weken later mag ze met ons mee; klein, zwart en piepend. Aan de manier waarmee ze uit haar oogjes kijkt, is dan al zichtbaar dat dit een hondje is met pit. In diezelfde periode besluit ik de opleiding tot kindercoach te gaan volgen. Is het toeval? Ik weet het niet, maar wat ik wel meteen weet is dat ik dit enthousiaste, werklustige hondje graag zou willen inzetten tijdens het coachen als ze daar geschikt voor is en plezier in heeft.
Terwijl ik de kindercoachopleiding volg, volg ik tegelijk ook de nodige cursussen met Nika op de hondenschool. Ze vindt het een feestje en pakt alles razendsnel op! Waar de andere pups na 10 minuten uitgeteld op het trainingsveldje in slaap vallen, kijkt Nika me verwachtingsvol aan: wat gaan we nog meer voor leuks doen baasje? Als ik een jaar later mijn kindercoachpraktijk start, maakt ze daar meteen onderdeel van uit. Ik zie hoeveel plezier de kinderen hebben in het oefenen en spelen met de hond en hoeveel plezier Nika erin heeft om samen met mij de kinderen een fijn uurtje te bezorgen.
Nika fungeert als maatje, als luisteraar zonder oordeel, als rustbrenger. Maar ook: ze laat de kinderen ervarend leren. Ze geeft door haar reacties en gedrag inzicht op vragen als: Hoe kom je over? Hoe gebruik je je lijf en stem? Ben je duidelijk in je communicatie? Ben je er met je volledige aandacht bij? Via de hond leren en oefenen de kinderen vaardigheden die ze ook op school of in de thuissituatie kunnen toepassen.
Nika’s gedrag dient soms ook als metafoor. Want hoe gaat de hond om met angst? Met teleurstelling? Met boosheid of onzekerheid? En wat kun je daarvan leren? De kinderen ontdekken het spelenderwijs. Ze zien het, ze voelen het en daardoor beklijft het beter dan wanneer ik het zou uitleggen met woorden.
Maar er gebeurt nog meer. Het contact met Nika zorgt ervoor dat er in het lichaam van een kind iets gebeurt. Zo is onderzocht dat de hoeveelheid cortisol (het stresshormoon) in het lijf daalt door het aaien van een hond. Hetzelfde geldt voor de hartslag en bloeddruk. Tegelijk maakt het lichaam oxytocine aan, een hormoon dat zorgt voor een gevoel van verbondenheid en rust. Oxytocine zorgt er bij moeder en kind bijvoorbeeld voor dat er een band tussen hen ontstaat en wordt om die reden ook wel het knuffelhormoon genoemd. Tot slot wordt er endorfine aangemaakt tijdens het contact met de hond, een neurotransmitter die zorgt dat je je fijn voelt en die tegelijk een pijnstillende werking heeft.
Coachen met de honden is dus leuk, leerzaam én goed voor een kind. In 2018 komt er een tweede hond, Bor. Opnieuw een zwarte labrador, door gezondheidsproblemen afgekeurd voor de opleiding tot blindengeleidehond. De honden zijn in bijna alles elkaars tegenpolen. Waar Nika vaak afgeremd moet worden, moet Bor juist gestimuleerd worden. Pakt Nika alles razendsnel op, Bor heeft wat langer nodig. Waar Nika soms wel érg enthousiast kan zijn, is Bor de rust zelve. Maar juist daardoor hebben ze ook allebei meerwaarde tijdens het coachen. De kinderen vinden het geweldig om met ze bezig te mogen zijn. Na afloop van een traject vullen ouders en kind een evaluatieformulier in. Eén van de vragen op dat formulier is: Wat vond je het leukst tijdens de coaching? Het antwoord laat zich raden…