Paniek
15.30 uur: De bel. Daar sta je. Huilend en half verscholen achter je mama. Zo ver mogelijk naar achteren, nog net met 2 benen op de stoep, maar klaar om de straat op te schieten. Je bent bang voor honden. En je wilde leren hoe je voor die angst af kon komen. Je wilt graag weer bij vriendjes en vriendinnetjes durven spelen die een hond hebben. De brief die ik je stuurde, kende je bijna uit je hoofd en je had je heel goed voorbereid. Je kon op de foto’s die ik je toegestuurd had zelfs Nika & Bor van elkaar onderscheiden, terwijl ze zo veel op elkaar lijken. Je was er dus helemaal klaar voor. Maar nu het zover is raak je in paniek. En wil je het liefste terug naar huis. Ik loop naar je toe, stel me aan je voor en vertel je dat ik heel goed begrijp dat dit ontzettend spannend voor je moet zijn. Ik stel voor dat we eerst buiten vandaan, door het raam, naar Nika zullen kijken. Je ziet dat ze heerlijk ligt te slapen op haar hondenbedje. Dat stelt je gerust en iets meer op je gemak lopen we naar boven.
Een uur later
16.25 uur: ‘Rosalinde, mag ik nog een uurtje langer blijven?’ Verwachtingsvol kijk je me aan. Ik schiet in de lach. Ik vertel je dat je ontzettend trots op jezelf mag zijn. Want wat heb je grote stappen gezet in het uurtje dat je hier was! Toen we boven waren, heb ik je uitleg gegeven over honden. Aan de hand van een boek en met hulp van een pluchen hond. We hadden het over staarten, neuzen, ogen en oren. We spraken over gapen, wegkijken, tongelen en uitschudden. Je had er nooit bij stil gestaan dat sommige honden ook bang kunnen zijn van jou. Net zoals jij bang bent van hen. Je had al veel geleerd over hondengedrag door naar het programma van Freek Vonk te kijken. En je lette goed op toen we oefenden wat je kunt doen als er een loslopende hond naar je toekomt. Na een half uur durfde je mee naar beneden om kennis te maken met Nika. In je eigen tempo en steeds de regie houdend over je eigen proces. Je begon onderaan de trap, maar kwam al snel dichterbij de hond waarbij we steeds checkten hoe het met je ging. Je verzon een voertjesspeurtocht (‘Rosalinde, wil je tegen Nika zeggen dat ze niet mag kijken als ik de brokjes verstop?’) En niet lang daarna zat je op je hurken naast Nika en durfde je haar zelfs te aaien. Dappere man! Toen je wegging, stelde je voor dat we de volgende keer 5 minuutjes naar boven gaan en daarna meteen door naar Nika. Ik vind het een prima plan.
Jij bent de baas
Je bent er nog niet. Jouw angst is niet met een quick fix op te lossen. Dat vraagt echt meer tijd. Dit is nog maar een begin. Maar wauw, wat heb jij een stappen gezet! De trots op jouw koppie en de blijdschap en verrassing op het gezicht van je mama waren goud waard. De komende weken gaan we de contacten met honden rustig opbouwen. Eerst met je vriendinnetje Nika, later met Bor erbij. En wie weet daarna met een van de lieve buurhondjes of met vreemde honden in het park. We zien het wel. Jouw grenzen zijn leidend, op ieder moment. En ik sluit aan bij jouw tempo. Morgen kom je weer. Ik kijk ernaar uit!